Dumanım Aslında Asıl Aydınlığım

     Geçmişten günümüze kadar, her alanda, her şeye karşı çıktım ve karşı çıkmaya devam edeceğim. Çünkü eğer herkesçe bilinen bir gerçeği kabul edersem onlar gibi olacağımı düşünüyorum. Onlar, hayatta ilerleyen tek bir çizgi olduğunu ve onun dışına çıkılabileceğine inanmıyorlar. Eğer bir isme sahipseniz, onu ister sevin veya sevmeyin onunla yaşamak zorundasınız. Bir arkadaşım zorunluluklara inanmıyor. En iyisini de yapıyor çünkü eğer inansaydı bunlardan bir farkı olmayacaktı. Hiç kimse, her gün aynı yerden, aynı saatte, aynı marka sigara paketini satın almak zorunda değil. Ama yine de devam ediyorlar. Kendilerinden hiç mi utanmıyorlar? Her gün aynı şeyleri düşünmek ve onları gerçekleştirmek, ne kadar da sıkıcı. Farklı olan hiçbir şey yok mu? Tartışmasız her gün, koleksiyon parçasında sırıtmayan bir öğe olarak yaşamaya devam etmek dışında bir şeyler yapılmalı. Sırf bu yüzden karşı çıkıyorum. Ben onlar gibi olamam çünkü benim bir amacım var; ben olmak.

     İnsanlara olan bu nazik öfkem sayesinde, her gün hayatta kalmak için gerekli olanlar listesine yazdığım maddeyi kendimce bir kez daha doğruluyorum. Bazı şeyleri beklemeyeceğim, direkt olarak onları ben sıralayacağım. Zaten bizden istenen bu değil mi? Yaşamak bu değil mi? Kafanın içinde ne varsa onları gerçekleştirmeye çalışmak. Çok büyük şeyler istemiyorum sadece beni dengede tutacak bazı "şeyler". Bir gün olacak. İnan bana bir gün olacak. O gün, bu öfkemi ortadan kaldırdığım gün olacak. Beni hiçbir zaman yok etmek gibi bir gayesi olmayan öfkeden vazgeçtiğim an olacak. Şunu unutmayın, öfke kötü bir şey değildir. Eğer kötü olsaydı onu kontrol edemiyor olurduk. Öfkenin ne istediğini öğrendiğimiz vakit o umudun kendisi olacak. Gördüğüm kişilerden nefret etmem beni kötü bir insan yapmıyor, bana zarar veren insanlardan uzak durmamı hatırlatıyor.

     Hiçbirimiz bir rüyanın içerisinde değiliz. Bu yüzden yükseklerden atlamayı kesip, başka bir çıkış yolu aramalıyız.