BenfeatUyku

     Yalnızca iki dakika dinleyin beni; çok şey istemiyorum sizden eğer isteseydim iyi insanlar olmanızı dilerdim. Bu çok hayali bir istek olacağı için kendimi bu tarz çocuksu laflarla boğmak istemiyorum. Benim düşüncelerim var, zar zor bir araya getirdiğim bir kaç cümle ve kafamın içi; bunların hepsini anlatmak istiyorum. Bunu başarmak için sizin beni yalnızca yüz yirmi saniye dinlemenizi istiyorum. Sizden farklı düşündüğüm için beni aforoz etmeye karar vermeyin; bu kötü bir şey değil, bizler aynı insanlar değiliz. Aynı düşünmek zorunda değiliz, eğer aynı düşünmemiz gerekseydi Tanrı hepimizi aynı fiziksel ve zihinsel kapasitede yaratırdı ama yapmadı. Tahminlerime göre sıkıcı olacağı için yapmadı; düşünsenize herkes tek bir duygu ve düşünceyle yaşıyor. Soru sormaya hakkın yok, farklı cümleler kurman yasak, düşündüğün gibi yaşamaya hakkın yok. Evet, bu çok adil duruyor. Sadece tek bir cümle ile insanı dışlamanız ve onu farklı ve eksik gözüyle algılamanız çok "adil" duruyor. B

      Depresiflik, insandan sadece sahip olduğu estetik değeri almakla son bulmaz; hayal gücü sona erene kadar kişiyi tüketir. Ki bu da ölüme tekabül ediyor zira kimse yaşamdan sonra hayal gücünün süreklilik göstereceğini kanıtlayamadı. Bilinmezlik; bilimin, teori uyduramayacağı soyut bir tasarı. Benim bilinmezliğim, asıl güçlerini oluşturan hayallerimin kaybolduğu yer. Onların yok olmadığını biliyorum. Belki, ilk defa müzik dinleyen bir çocuğun kafasında ya da emekliliğine on sene kalmış bir palyaçonun makyajında saklanıyor. Hayali oluşturan kişi düşünmeyi kesti diye ejderhalar tükenmez. Sanırım ilk defa dramatik bir müziği dinleyerek, umut dolu nokta ve virgüller çiziktirdim. Yoksa bu benim son maçım mı? Ah bak işte, depresifliğe dönüş. Açtım yine o şom ağzımı; özür dilerim, ben. Neyse tekrar bana dönecek olursak; artık uyumaya çalışırken gördüğüm ya da “yaşadığım” tüm o maceraları kaybettim. Eskiden kaçarken yakalanmazdım. Eski. Şimdiyse uçamıyorum bile. Yanımdan geçen kuşlar ve Su