Dışarıya dönük bir sessizlik içerisindeyim. Sadece kendi içimdeki kalabalığın gürültüsüyle yaşıyorum. Arada bir bende sebebini anlamadığım tartışmaya katılmak istiyorum ama sesim çıkmıyor; sanki elinde hiçbir şey olmamasına rağmen uzayda yaşamayı hedefleyen bir aşık gibiyim. Esasında çok fazla "bir şey" gibiyim ama bunu söyleyecek kadar cesur, yazacak kadarda korkak değilim. Bir şeyler olduğunu düşünen çok fazla insan var bunun farkındayım ama onlar burada değil. Benden daha iyi veya kötü bir halde olmanız bu hissettiklerimin varlığını ortadan kaldırmayacaktır; çünkü benim hayallerim vardı. Benim için yegane umut kaynağı olmasına rağmen hiç kimsenin umursamadığı ideallerim/amaçlarım vardı. Neredeler peki? Hepsi istemsiz bir biçimde başkasının "doğruları" arasında "yanlış" olarak kabul edilip, tarihten silindi. Sanırım bu yüzden bir kütüphanedeyim; gerçek hayatlardan uyarlama, birbirinin aynısı kapak tasarımına sahip romanların arasında ince bir
Bir tavuk, bir otobüs, bir de uzatma kablosu.