Sizin gibi hissetmiyorum. Sizin gibi düşünmüyorum. Sizin yaptığınız gibi yapmıyorum. Sizden bağımsızım. Ben, nazik bir şiirim. Hakkımda istediğiniz her şeyi söyleyebilirsiniz ama ben olmadığınız sürece benim gerçekte ne olduğumu bilemezsiniz. Yine de sizler insan sarrafısınız. İçi boş gözlerinizle attığınız bir bakış ile karşınızdakini hemencecik tanıyabilirsiniz. Halbuki bir insanı tanımak -özellikle içindekini- zaman ister. Alakasız biri olarak görebilirsiniz onun sözlerini vakit geçmeden önce. Peki ya sonra? Öncesi gibi sonrası da yok. Sabit bir zaman çizgisinde paradoksu kovalayan zaman yolcusunun saati gibi. İşlevini yitirse de onu temsil etmeye devam ediyor. Sizin pis düşüncelerinize çok benziyor bu metafor. Pardon "sizin" düşünceleriniz dedim. Doğrusu, sahiplendiğiniz düşünceler. Beni, sizden ayıran en önemli özelliğim bu. Hissedebiliyorum. Beynimin içinde dolaşan, dışarı çıkmak için can atan hayallerin nefesini duyabiliyorum. Ben olmayanlar sadece bir başkasının
Bir tavuk, bir otobüs, bir de uzatma kablosu.