Jumanji | Geçmiş Filmler Geri Gelecek!

     Çocukluk ile ilgili anılarımızın hepsini beynimizin özel bir bölümüne saklarız. Yalan yok. O nostalji tadını tekrardan hissetmek için arada bir göz atarız o bölüme. Sonra da kelimenin tam anlamıyla "feelllsss" der ve sıkıcı hayatımıza geri döneriz. Ne güzel zamanlardı değil mi? İzlediğimiz çizgi filmler, sokakta oynadığımız oyunlar ve sürüsüyle aptalca hareketlerimizi özlüyoruz. O zamanların tadını tekrardan çıkartmak isteye isteye kendimizi de yoruyoruz. Çünkü, o an yaşadığımız duygular o an için güzeldi. Bu arada çaktırmadan tüm yazının özetini yazdım ama neyse. Peki, biz ne yapıyoruz? Eski anılarımızı canlandırmaya çalışıyoruz. Arada bir eskiden izlediğimiz çizgi filmleri internetten açıp izleriz, eski Yu-Gi-Oh kartlarımıza ya da bilyelerimize bakıp iç geçiririz. Ya da çocuk iken izlediğimiz bir filmi tekrardan izlemeye karar veririz. Sıradan bir filmi değil. Çocukken en sevdiğiniz filmi yıllar sonra tekrar izlemek. "Allah kahretsin böyle işi ne berbat bir film lan bu!!"

     Düşüncelerimiz/duygularımız, sürekli değişir. Bir zamanlar şekerli içmeyi sevdiğiniz çayı bir süre sonra şekersiz olarak sevmeye başlarsınız. Ya da başka bir örnek verecek olursam, bir aralar çikolatayı çok severken bir bakmışsınız çikolatadan nefret ediyorsunuz. Her ne kadar düşündüğümüz zaman aptalca gelse de hayatta kalmanın başlıca unsurlarından biridir. Bunu konu bambaşka bir konu, biz ana olayımıza dönelim. Bu düşünce ve duygu değişimi, nostalji tadını kursağımızda bırakıyor. Hatta azda olsa küçüklüğümüzün kendi gözlerimizin önünde yavaş yavaş yok olmasına sebebiyet verebiliyor. Aynı duyguları tekrardan hissetmek amacıyla yaptığımız bir aktivitenin bizi daha fazla sinir etmesi, insanı sinir ediyor, ki zaten sinirli insanı bununla daha fazla sinir etmek çok daha fazla sinir bozucu bir durumu da beraberinde getiriyor.

     Tekrar ve tekrar ana konuya dönmemiz gerekirse, küçük yaşlarda severek izlediğiniz bir filmi "ulan ne güzel filmdi ya!" diyerek bir daha izlemeye çalışmadan önce temkinli davranın. Kendimden örnek vermek istiyorum -zira bu film yüzünden şu an okuduklarınızı yazmaya karar verdim-. Jumanji diye bir film var. Robin Williams abimiz ve Kirsten Dunst (a.k.a Mary Jane)'ın oynadığı 1995 yapımı bir kitap uyarlaması. Filmin özeti, nereden çıktığı belirsiz şekli şemali bozuk bir masa oyunu var ve bu oyunu iki çocuk oynuyor içinden hayvan çıkıyor. Evet, hayvan. Sonra işte efenime söyleyeyim bu çocuklardan biri oyunun içine giriyor -yani bir ormana- sonra diğer çocuk "aaaa" diye kaçıyor ve aradan yıllar geçiyor ve yine iki tane çocuk (bir Allah'ın kulu şu çocuklara sahip çıksın) bu oyunu oynuyor filan falan. Valla hiç filmi anlatasım yok anladığınız üzere. Ben daha çok bana neler hissettirdiğini anlamak istiyorum. En azından 8-9 yaşlarındaki bir çocuğa neler hissettirdiğini.

     8-9 yaşlarında bu filmi ilk defa televizyonda izlemiştim. Tam olarak o anı hatırlayamasam da filmin adını unuttuğumu çok iyi hatırlıyorum. Benim için harika bir filmdi. Robin Williams'ın sempatisi, filmin konusu ve görselliği baya hoşuma gitmişti. O zamanlar internet bu kadar yaygın olmadığı için ve ben bilgisayar kullanmaktan pek anlamayan bir çocuk olarak uzunca bir süre tekrar televizyonda denk gelene kadar film benim için bir süreliğine otobüste gördüğümüz güzel kız konumundaydı. Otobüste bakışırsınız, hoşunuza gider ve durağı geldiğinde iner ve onu bir daha görmezsiniz ya, ha işte oydu. Neyse, aradan geçen zaman içerisinde bu durum tersine döndü ve filmi tekrar ve tekrar izlemiştim. Sonraysa uzunca bir süre filmi izledim. Yıllar boyunca tekrardan izlemememe rağmen film aklımda harika olarak yer edinmişti bir kere. O tabuyu yıkmak istemiyordum, sanırım bu yüzden uzunca bir süre filmi izlemedim. Ancak, sonunda pes ettim ve bir gün küçük kardeşimle oyun oynarken filme denk geldim ve izlemek zorunda kaldım. Zorunda değildim, aslında içten içe izlemek istiyordum. Kardeşimle oyun oynaya oynaya arada oturarak da olsa filmi izledim. Evet, bunu yaptım. Tahmin ettiğiniz üzere hayal kırıklılığına uğradım. Jenerik akmaya başlarken "o kadar da iyi değilmiş lan" derken buldum kendimi.

Kirsten Dunst, Robin Williams ve şu çocuk (Adını bilmiyorum bakmaya da üşendim.)

     Ya kabul ediyorum, Robin Williams hala sempatik, konusu ve görselliği yine hoş ancak geri kalan yok. Robin Williams olmasaydı film gözümde daha kötü bir yere düşebilirdi. Konu güzel olmasına rağmen senaryo bitişi çok kötü yapıyor. Ha bu arada, dediğim gibi bu bir kitap uyarlaması ve ben kitabını okumadım, o yüzden sadece film üzerinden yorum yapıyorum. Neyse, senaryo filmin çıkış yıllına göre fena başlamamasına rağmen bitişi çok kötü yapıyor. Filmin sonunda sırf her şeyi düzeltmek için gelmiş geçmiş en kötü yöntemi kullanıyorlar. Karakterlere baktığımızda sadece Robin Williams ve David Alan Grier (Alt taraftaki kişid) ikilisi dışında sempatik gelen başka karakter yok. Zaten bir elin parmağını geçmeyecek sayıda karakter var ama çoğu boş. CGI eski bir film olmasına rağmen hiç şımarmayan bir kalitede. Bu arada ilk defa bu filmde, bilgisayar üzerinde tasarlanmış gerçekçi saç ve tüyler kullanılmıştır. Robin Williams için değil, CGI hayvanlar için.

David Alan Grier'in canlandırdığı Carl karakteri.

          Onun dışında övecek bir şey bulamıyorum. Film iyi değilmiş. Burada önemli olan filmin iyi veya kötü olması değil aslında. Filmi beğenmemek. Küçük yaşta bir kör olarak her şey çok güzel gelirken o kadar da iyi olmadığını fark etmek... Film bittikten sonra, dondurma kabında dolma bulmuşa dönüyor insan. Beklentin daha güzel bir üzerine olunca, "meh" bir şey ile karşılaşınca hayal kırıklılığı ister istemez oluşuyor insanda. O yüzden mazide kalan güzel duygularınızı tekrardan yaşamak isterseniz, önce bir durun ve kendinize "bunu yapabilir miyim?" diye sorun. (YAPAMADI)